Szczepan Wesoły, urodzony 16 października 1926 roku w Katowicach, zmarł 28 sierpnia 2018 roku w Rzymie. Był to wybitny polski duchowny rzymskokatolicki, który pozostawił po sobie głęboki ślad w historii Kościoła.
W trakcie swojej kariery duchownej, Szczepan Wesoły pełnił wiele istotnych ról. Był doktorem nauk teologicznych, biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej w latach 1969–2003 oraz delegatem ds. duszpasterstwa emigracji polskiej w latach 1980–2003. Jego zaangażowanie w pomoc polskiej społeczności za granicą miało istotne znaczenie w tamtym okresie.
W 1994 roku otrzymał tytuł arcybiskupa ad personam, a po przejściu na emeryturę w 2003 roku, stał się arcybiskupem pomocniczym seniorem archidiecezji gnieźnieńskiej, permanentnie rezydując w Rzymie.
Swoją niezłomną postawą i oddaniem Kościołowi zyskał sobie szacunek nie tylko wśród wiernych, ale także wśród hierarchów kościelnych. Wśród wielu zaszczytów, które otrzymał za swoje zasługi, należy wymienić Order Orła Białego, jeden z najwyższych odznaczeń w Polsce.
Życiorys
Szczepan Wesoły urodził się 16 października 1926 roku w Katowicach. Wybuch II wojny światowej w 1939 roku pokrzyżował jego plany edukacyjne, uniemożliwiając mu podjęcie nauki w Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Katowicach. Wraz z rodziną przeniósł się do Jarosławia, a następnie osiedlił w Sosnowcu, gdzie przez dwa lata pracował jako uczeń kupiecki w sklepie.
W 1941 roku powrócił do Katowic, gdzie rozpoczął pracę w przedsiębiorstwie Montanbetrieb, a później w hucie Marta. W 1943 roku został skierowany do budowy bunkrów w Cuxhaven, a na początku 1944 roku, po odbyciu przeszkolenia wojskowego w Bielsku, trafił na front zachodni do Cannes we Francji. W sierpniu tego samego roku, zdecydował się na ucieczkę i zbiegł na stronę aliancką. Przydzielony do polskich jednostek, pełnił funkcję radiotelegrafisty w oddziałach łączności, biorąc udział w walkach na frontach w Algierii i Włoszech.
Po zakończeniu działań wojennych, uczestniczył w kursach wojskowych w Alessano we Włoszech. Następnie wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie akurat znalazł zatrudnienie w fabryce drutu w Wakefield, a później w fabryce bawełny w Halifaxie. W latach 1950–1951 kształcił się w szkole średniej w kolegium jezuickim Campion House, a następnie przez krótki czas pracował w fabryce cukierków w Halifaxie.
W latach 1951–1957 studiował w Papieskim Kolegium Polskim w Rzymie oraz na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, gdzie w 1957 roku uzyskał licencjat z teologii. Święcenia prezbiteratu otrzymał 28 października 1956 roku w Rzymie z rąk kardynała Valerio Valeri, prefekta Kongregacji ds. Zakonów. Studia kontynuował w Papieskim Instytucie Pastoralnym przy Uniwersytecie Laterańskim, w Akademii Alfonsjańskiej oraz na Uniwersytecie Pro Deo w Rzymie. W 1967 roku zdobył stopień doktora nauk teologicznych w Instytucie Teologii Pastoralnej Wydziału Teologicznego Papieskiego Uniwersytetu Laterańskiego.
Po święceniach pełnił funkcję w Rzymie, współpracując z polskimi wydawnictwami związanymi z jubileuszem milenium chrztu Polski. W latach 1958–1962 był duszpasterzem polskich emigrantów w Rzymie, a od 1962 do 1965 roku kierował Sekcją Słowiańską Biura Prasowego Sekretariatu Soboru Watykańskiego II, redagując biuletyn informacyjny dla dziennikarzy z Europy Środkowej. W 1967 roku został kierownikiem Centralnego Ośrodka Duszpasterstwa Emigracyjnego w Rzymie.
W dniu 11 grudnia 1968 roku papież Paweł VI mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej, z przeznaczeniem na pracę wśród Polonii zagranicznej, nadając mu także tytularne biskupstwo Dragonary. Świecenia biskupie otrzymał 7 lutego 1969 roku w Warszawie w prywatnej kaplicy prymasa Polski, kardynała Stefana Wyszyńskiego. Towarzyszyli mu hierarchowie kościelni: Herbert Bednorz, biskup diecezjalny katowicki, oraz Władysław Rubin, biskup pomocniczy gnieźnieński. Za dewizę biskupią przyjął słowa „Laetus serviam” (Będę służył z radością), podjął posługę biskupa z siedzibą w Rzymie.
W latach 1968–1980 wspierał Władysława Rubina, delegata Prymasa Polski ds. duszpasterstwa emigracji, a następnie od 1980 do 2003 roku sam pełnił tę funkcję. Był odpowiedzialny za koordynację duszpasterstwa emigracyjnego. 7 lutego 1994 roku otrzymał godność arcybiskupa ad personam. W okresie 1980–2007 pełnił funkcję rektora kościoła św. Stanisława Biskupa Męczennika w Rzymie. Dodatkowo zasiadał jako przewodniczący Rady Administracyjnej Fundacji Jana Pawła II w Rzymie oraz redaktor kwartalnika „Duszpasterz Polski Zagranicą”.
W dniu 8 kwietnia 2003 roku papież Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z urzędu biskupa pomocniczego archidiecezji gnieźnieńskiej oraz funkcji delegata ds. duszpasterstwa polskiej emigracji. W ramach prac Episkopatu Polski brał udział jako sekretarz Komisji ds. Duszpasterstwa Emigracyjnego oraz członek Komisji Maryjnej i Komisji ds. Środków Społecznego Przekazu. Brał również udział w Papieskiej Radzie ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżnych.
W 1981 roku był współkonsekratorem podczas sakry biskupa diecezjalnego kieleckiego Stanisława Szymeckiego. Zmarł 28 sierpnia 2018 roku w Rzymie. 10 września 2018 roku w archikatedrze Chrystusa Króla w Katowicach odprawiono mszę pogrzebową w jego intencji. Po ceremonii został pochowany w krypcie biskupów w kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach.
Odznaczenia i wyróżnienia
W roku 2018 dzięki postanowieniu prezydenta RP Andrzeja Dudy Szczepan Wesoły został uhonorowany prestiżowym Orderem Orła Białego, a ceremonia dekoracji odbyła się w ambasadzie RP znajdującej się w Stolicy Apostolskiej. To wyróżnienie było zwieńczeniem jego działalności oraz zasług. Wcześniej, w 2007 roku, na mocy decyzji prezydenta Lecha Kaczyńskiego, odznaczono go Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. Uroczystość ta miała miejsce w 2008 roku, również w ambasadzie polskiej przy Stolicy Apostolskiej w Rzymie. Dodatkowo, w 1990 roku, na podstawie zarządzenia prezydenta Ryszarda Kaczorowskiego, otrzymał Wielką Wstęgę tego samego orderu.
Warto podkreślić, że w 2012 roku uhonorowano go także Odznaką Honorową Bene Merito. Natomiast w 1996 roku zdobył tytuł honorowego obywatela miasta Katowice. Również w tym samym roku został obdarzony tytułem doktora honoris causaKatolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, a w 2015 roku zaszczyt ten został mu nadany przez Uniwersytet Śląski w Katowicach.
Wśród jego osiągnięć znajduje się również nagroda Lux ex Silesia przyznana w 2007 roku, a także inne znaczące wyróżnienia, takie jak medal „Fides et Ratio” oraz Wawrzyn Polonijny przyznany przez Stowarzyszenie „Wspólnota Polska”.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Antoni Jozafat Nowak | Stanisław Szymecki | Marek Łuczak (duchowny) | Bolesław Kałuża | Erich Przywara | Henryk Grzondziel | Alfons Wolny | Roman Buchta (duchowny) | Edward Puślecki | Krzysztof Bąk (duchowny) | Wenanty Zubert | Damian Szojda | Chaskel Besser | Grzegorz Giemza | Jerzy Pawlik | Euzebiusz Huchracki | Piotr Libera | Rudolf Schnackenburg | Karol KałużaOceń: Szczepan Wesoły