Euzebiusz Huchracki

---

Życiorys

Euzebiusz Huchracki przyszedł na świat jako syn stolarza kopalnianego Piotra oraz Stanisławy Bonczkowskiej. Swoją edukację rozpoczął w Katowicach, gdzie ukończył szkołę powszechną. Po tym okresie udał się do Wrocławia, gdzie zyskał powołanie do stanu duchownego. Po zdaniu matury, postanowił zgłosić się do furty klasztornej wrocławskich franciszkanów. Nowicjat zaczął 7 kwietnia 1906 roku, przyjmując imię zakonne Euzebiusz. Następnie ukończył studia filozoficzno-teologiczne w seminarium dla zakonników we Wrocławiu-Karłowicach. 21 czerwca 1913 roku z rąk kardynała Georga Koppa przyjął święcenia kapłańskie. Mszę prymicyjną odprawił w nowo wybudowanej świątyni franciszkańskiej w swoim rodzinnym mieście, Katowicach, w dzisiejszej Bazylice Mniejszej w Panewnikach.

W 1914 roku Euzebiusz został powołany do służby w Reichswehrze, gdzie służył na froncie wschodnim i zachodnim, nie ściągając nigdy zakonnego habitu. Otrzymał odznaczenie wojskowe Żelazny Krzyż II klasy, pełniąc jednocześnie obowiązki proboszcza i majora 37 Dywizji Piechoty. Po plebiscycie na Górnym Śląsku, powstała nowa polska jednostka zakonna, do której przeszedł o. Euzebiusz. Był osobą głęboko zaangażowaną w polską sprawę, a jego poglądy były zgodne z ideami Wojciecha Korfantego. W swojej pracy kapłańskiej działał w miejscowościach takich jak: Choczu, Wieluń, Rybnik, a także w Wronkach, Pakości i Osiecznej.

Pobyt w obozach koncentracyjnych i męczeńska śmierć

W czerwcu 1938 roku, władze zakonne powierzyły o. Huchrackiemu urząd gwardiana klasztoru franciszkańskiego w Miejskiej Górce, koło Rawicza. To właśnie tam zastała go II wojna światowa. W lutym 1940 roku klasztor stał się miejscem internowania, gdzie przywieziono okolicznych księży, a mieszkańcom zabroniono opuszczać teren zabudowań klasztornych. O. Euzebiusz, mając świadomość swojego śląskiego pochodzenia i wcześniejszej służby w armii niemieckiej, otrzymał propozycję udania się do Generalnego Gubernatorstwa, której stanowczo odmówił. Według relacji świadków, w odpowiedzi niemieckiemu oficerowi miał powiedzieć: „Ich bin Pole und ich bleibe Pole!” („Jestem Polakiem i Polakiem zostanę!”).

2 kwietnia 1941 roku klasztor został oficjalnie zlikwidowany, a budynki przeznaczone na cele więziennictwa. O. Huchracki, po zinwentaryzowaniu mienia, wyjechał wraz z dwoma innymi zakonnikami do Lubinia, a w październiku tego samego roku do poznańskiego Fortu VII. 30 października 1941 roku razem z innymi polskimi duchownymi trafił do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Dachau, otrzymując numer 28240. Zamieszkiwał w bloku 28, w izbie 4. W związku z pogarszającym się stanem zdrowia, został przeniesiony z innymi księżmi katolickimi na zamek Hartheim pod Linzem (obecnie Austria), gdzie został przeznaczony do zgładzenia. Zginął, tragicznie zagazowany w specjalnie przystosowanym samochodzie. W chwili pożegnania z innymi współwięźniami powiedział:

Trzeba się na wszystko zgodzić, co Bóg da…. Z Bogiem!

Proces beatyfikacyjny

Euzebiusz Huchracki stanowi ważną postać w historii Polskiego Kościoła katolickiego, będąc jednym z 122 Sług Bożych. Jego proces beatyfikacyjny rozpoczął się 17 września 2003 roku, w ramach drugiej grupy polskich męczenników, którzy oddali swoje życie w czasie II wojny światowej.

Etap diecezjalny zakończył się 24 maja 2011 roku w Pelplinie, co stanowiło istotny krok w kierunku jego kanonizacji. Dokumentacja dotycząca tego procesu została następnie przesłana do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie, co otworzyło drogę do dalszych działań w kontekście beatyfikacji.

---

Oceń: Euzebiusz Huchracki

---