Stanisław Szymecki, to postać o niezatartej historii w polskim Kościele katolickim. Urodził się w Katowicach 26 stycznia 1924 roku, a jego życie zakończyło się 26 września 2023 roku w Białymstoku. Był nie tylko duchownym rzymskokatolickim, ale również wybitnym teologiem, posiadającym tytuł doktora teologii fundamentalnej.
W okresie 1968–1978 pełnił funkcję rektora Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, kształcąc przyszłych duchownych i wpływając na rozwój teologii w regionie. W późniejszych latach, od 1981 do 1993, był biskupem diecezjalnym kieleckim, a następnie od 1993 do 2000 arcybiskupem metropolitą białostockim.
Po zakończeniu aktywnej pracy duszpasterskiej, od 2000 roku, sprawował funkcję arcybiskupa seniora archidiecezji białostockiej, kontynuując swoje zaangażowanie w sprawy Kościoła.
Życiorys
Stanisław Szymecki przyszedł na świat 26 stycznia 1924 roku w Katowicach. Z rodziną wyemigrował w 1931 roku do Paryża. Edukację rozpoczął w niższym seminarium duchownym w Brive. Jego formacja kapłańska miała miejsce w kilku wyższych seminariach: w Bon-Encontre w latach 1941–1942, w Agen od 1942 do 1946 oraz w Polskim Seminarium Duchownym w Paryżu w latach 1946–1947. Diakonem został 3 maja 1947 roku w kaplicy Seminarium Polskiego w Paryżu, a święcenia prezbiteratu przyjął 3 lipca 1947 roku z rąk kardynała Emmanuela Suharda, arcybiskupa metropolity Paryża. W tym samym roku obronił licencjat z teologii, a w latach 1959–1961 zdobył doktorat w Instytucie Katolickim w Paryżu w zakresie teologii fundamentalnej.
W 1948 roku Szymecki wrócił na Śląsk, gdzie przez rok pełnił funkcję wikariusza w trzech parafiach: Najświętszego Serca Pana Jezusa w Brzezinach Śląskich, Świętych Piotra i Pawła w Kamieniu oraz Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Dąbrówce Wielkiej. Od 1949 do 1957 roku był sekretarzem i kapelanem biskupa Stanisława Adamskiego. Od 1952 do 1956 roku znajdował się na wygnaniu z diecezji i mieszkał w domu sióstr Urszulanek w Lipnicy. W latach 1957–1959 pełnił rolę kapelana w Szpitalu Miejskim nr 4 w Katowicach.
W latach 1978–1980 Szymecki działał jako proboszcz w parafii św. Wojciecha w Mikołowie oraz jako dziekan dekanatu mikołowskiego. W kurii biskupiej w Katowicach miał na sobie wiele odpowiedzialnych ról, w tym egzaminatora prosynodalnego oraz cenzora ksiąg religijnych. Był także członkiem diecezjalnej rady duszpasterskiej i rady kapłańskiej, a także aktywnie uczestniczył w I Synodzie Diecezji Katowickiej. Jako wicerektor Polskiej Misji Katolickiej we Francji pracował w latach 1980–1981. W 1971 roku został uhonorowany tytułem prałata domowego Jego Świątobliwości.
Od 1961 do 1978 roku uczył na Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie. W latach 1966–1968 był wicerektorem, a potem od 1968 do 1978 roku rektorem tej instytucji. W latach 1975–1978 był także przewodniczącym Kolegium Rektorów Polskich Wyższych Seminariów Duchownych. 27 marca 1981 roku został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji kieleckiej, a jego święcenia biskupie miały miejsce 12 kwietnia 1981 roku w kaplicy Sykstyńskiej w Rzymie, gdzie udzielił mu ich papież Jan Paweł II.
18 kwietnia 1981 roku Szymecki kanonicznie objął diecezję, a 26 kwietnia 1981 roku odbył ingres do bazyliki katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kielcach. Jako dewizę biskupią przyjął słowo „Diliges” (Będziesz miłował). W diecezji kieleckiej zrealizował w latach 1984–1991 III Duszpasterski Synod Diecezjalny oraz powołał Studium Teologiczne dla Świeckich w Kielcach, a także Diecezjalny Ośrodek Kształcenia Organistów i Caritas Diecezji Kieleckiej. Utworzył także Dom Jana Pawła II w Kielcach oraz różne domy dla chorych, niepełnosprawnych i samotnych matek.
W 1993 roku Szymecki otrzymał nominację na arcybiskupa metropolitę białostockiego, a jego ingres do bazyliki archikatedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Białymstoku miał miejsce 5 czerwca tego samego roku. Był znany z organizowania wydarzeń takich jak I Białostocki Kongres Rodziny w 1994 roku czy zakończenie synodu diecezjalnego w 2000 roku. W jego kadencji zorganizowano również wiele inicjatyw, takich jak Muzeum Archidiecezjalne oraz Rada Ruchów Katolickich. Jego zaangażowanie w diecezji wpłynęło na rozwój wielu instytucji, w tym pisma diecezjalnego „Czas Miłosierdzia” oraz radiostacji archidiecezjalnej.
Szymecki dbał o szeroki rozwój inicjatyw duszpasterskich i charytatywnych. Po zakończeniu swojej posługi w 2000 roku, pozostawał nieprzerwanie aktywny, a w Episkopacie Polskim pełnił istotne funkcje, w tym przewodniczącego Komisji Iustitia et Pax. 15 maja 1993 roku mianowano go arcybiskupem metropolitą, a jego episkopat obejmował także sakr biskupa pomocniczego kieleckiego Adama Odzimka i wielu innych.
Stanisław Szymecki zmarł 26 września 2023 roku w Białymstoku, a 30 września 2023 roku znalazł swoje miejsce wiecznego spoczynku w krypcie archikatedry białostockiej.
Odznaczenia i wyróżnienia
W 1998 roku Stansław Szymecki został uhonorowany tytułami honorowego obywatela Katowic i Białegostoku, co stanowi wyraz uznania dla jego osiągnięć i wkładu w rozwój tych miast.
W 2012 roku z kolei otrzymał Odznakę Honorową Województwa Podlaskiego, co dodatkowo podkreśla jego znaczenie w regionie.
Nie można również zapomnieć o jego przynależności do Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie, do którego został przyjęty w 2006 roku. W tej szacownej organizacji osiągnął rangę Komandora z Gwiazdą.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Marek Łuczak (duchowny) | Bolesław Kałuża | Erich Przywara | Henryk Grzondziel | Alfons Wolny | Roman Buchta (duchowny) | Edward Puślecki | Krzysztof Bąk (duchowny) | Karol Kałuża | Rudolf Schnackenburg | Antoni Jozafat Nowak | Szczepan Wesoły | Wenanty Zubert | Damian Szojda | Chaskel Besser | Grzegorz Giemza | Jerzy Pawlik | Euzebiusz Huchracki | Piotr LiberaOceń: Stanisław Szymecki