Adam Macura (profesor)

---

Życiorys

Adam Macura był wybitnym przedstawicielem tradycji ewangelickiej, pochodzącym ze Śląska Cieszyńskiego, którego rodzina miała głębokie korzenie patriotyczne. Jego dziadek, również Adam Macura, był znanym nauczycielem oraz redaktorem „Posła Ewangelickiego”, a jego ojciec był inżynierem mechanikiem. Matka profesora, Teresa Weiss, również miała znaczący wpływ na jego rozwój.

Po ukończeniu szkoły podstawowej oraz liceum ogólnokształcącego w Katowicach, Macura kontynuował naukę na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach, gdzie uzyskał tytuł magistra inżyniera elektryka w 1951 roku. Już podczas studiów, w 1949 roku, rozpoczął pracę jako asystent w Katedrze Fizyki pod okiem prof. Tadeusza Malarskiego. Następnie, od 1953 roku, jego kariera rozwijała się w Katedrze Podstaw Elektrotechniki, gdzie pracował pod kierunkiem Stanisława Fryzego.

W 1955 roku obronił pracę doktorską pt. „Analiza własności oporów ujemnych i stabilności układów zawierających takie opory”, co zaowocowało uzyskaniem stopnia doktora nauk technicznych. Sześć lat później, w 1961 roku, habilitował się na podstawie rozprawy „Statyczna analiza i synteza układów zawierających nieliniowe elementy dwuwejściowe”.

W 1959 roku Macura przeszedł do pracy na pełen etat w Głównym Instytucie Górnictwa w Katowicach, gdzie skoncentrował się na technicznych innowacjach, takich jak konstrukcja analogowego modelu sieci wentylacyjnych GIG2, stanowiących ważny wkład w rozwój tej dziedziny. W tym okresie uzyskał 8 patentów, będąc autorem lub współautorem ważnych rozwiązań technologicznych.

Od 1962 roku, włączył się w prace Zespołu Automatyki na Politechnice Śląskiej, gdzie pod przewodnictwem prof. Tadeusza Zagajewskiego, intensywnie pracowano nad programem nowego kierunku studiów – automatyki. Po utworzeniu Wydziału Automatyki w 1964 roku, Macura objął stanowisko Kierownika Katedry Teorii Przesyłu Sygnału (TPS). W latach 1968–1971 był także kierownikiem Katedry Informatyki, w której pracował na ciągłej reorganizacji struktury uczelni.

W 1971 roku zdobył tytuł profesora nadzwyczajnego, a jego kariera akademicka rozwijała się dalej, aż do momentu, kiedy w 1991 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Po formalnym przejściu na emeryturę w 1995 roku, dalej angażował się w działalność naukową na cześć etatu w Instytucie Elektroniki, aż do pogorszenia stanu zdrowia w 2002 roku.

W trakcie swojej kariery Macura pełnił szereg istotnych funkcji, takich jak: Kierownik Katedry Teorii Przesyłu Sygnału (1964–1968), Kierownik Katedry Informatyki (1968–1971), Z-ca Dyrektora ds. Nauczania w Instytucie Konstrukcji i Technologii Urządzeń Automatyki i Elektroniki (1971–1974), a także Prodziekan ds. Nauczania i Wychowania na Wydziale Automatyki i Informatyki (1981–1984). w Głównym Instytucie Górnictwa, kierował również Zakładem Pomiarów Elektrycznych (1959–1964).

Wielkim osiągnięciem profesora Macury była liczba publikacji, których jest autorem lub współautorem – łącznie 46 prac krajowych i zagranicznych. Dodatkowo, promował on przeszło stu magistrów i inżynierów oraz dziewięciu doktorów, z których czterech zdobyło tytuły profesorskie. Uczestniczył także w tworzeniu encyklopedii „Automatyka” i „Poradnika inżyniera – Zastosowania elektroniki”, oraz opracował dwa skrypty: „Teoria obwodów – prądy stałe” i „Teoria obwodów – prądy zmienne”, które doczekały się kilku wydań.

Życie osobiste profesora Macury również odzwierciedla jego zamiłowanie do nauki. Z żoną Wandą z Kotasów miał dwoje dzieci: córkę Janinę, która obroniła doktorat z matematyki na Uniwersytecie Śląskim i obecnie pracuje na Politechnice Śląskiej, oraz syna Adama, który ukończył studia na wydziale Automatyki i Informatyki tej samej uczelni.

Adam Macura spoczął na cmentarzu ewangelickim przy ul. Francuskiej w Katowicach, pozostawiając po sobie niezatarty ślad w polskiej nauce i edukacji.

Ordery i odznaczenia

W życiorysie Adama Macury, wybitnego profesora, niezwykle istotne miejsce zajmują jego odznaczenia i wyróżnienia, które świadczą o jego wkładzie w rozwój nauki oraz edukacji w Polsce.

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, który profesor otrzymał w 1995 roku,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany mu w 1975 roku,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej,
• Odznaka „Zasłużonemu dla Politechniki Śląskiej”,
• Medal 25-lecia Politechniki Śląskiej,
• Medal im. prof. Stanisława Fryzego.

Te nagrody to nie tylko potwierdzenie osobistych osiągnięć naukowych, lecz także dowód uznania dla jego zaangażowania w edukację oraz działalność akademicką.

---

Oceń: Adam Macura (profesor)

---