Klasztor Sióstr Świętej Jadwigi

---

O klasztorze

W 1859 roku, 14 czerwca, we Wrocławiu zostało założone Zgromadzenie Sióstr Świętej Jadwigi, znane również jako Jadwiżanki. Jego twórcą był ksiądz Robert Spiske, który działał za pozwoleniem Ojca Świętego Piusa IX. Po długim procesie formalnym, Zgromadzenie uzyskało ostateczne zatwierdzenie przez Stolicę Apostolską 12 stycznia 1931 roku.

W początkowym okresie działalności, zgromadzenie prężnie się rozwijało w diecezji wrocławskiej, co zaowocowało powstaniem dziewięciu placówek w krótkim czasie, dzięki napływowi wielu kandydatek. Ksiądz Robert Spiske, od najmłodszych lat był związany z kultem patronki Śląska, świętej Jadwigi.

Święta Jadwiga, znana ze swojego poświęcenia dla osób chorych i potrzebujących, miała ogromny wpływ na życie duchowe księdza Roberta. Jej przykłady altruizmu zainspirowały go do wyboru patronki dla nowo powstałego Stowarzyszenia, które miało na celu nie tylko wychowanie bezdomnych i opuszczonych dzieci, ale również zapewnienie opieki ludziom chorym i starszym.

Obie te postacie – św. Jadwiga Śląska oraz założyciel zgromadzenia, ksiądz Robert Spiske – stanowią dla sióstr jadwiżanek niezatarte wzory heroizmu i miłości, które powinny charakteryzować życie każdego chrześcijanina. Ich legado wciąż inspiruje do niesienia pomocy osobom dotkniętym wszelkiego rodzaju trudnościami, zarówno materialnymi, jak i moralnymi.

Historia

W latach 1875–1879, pod wpływem kulturkampfu, niemal wszystkie placówki Zgromadzenia zostały usunięte przez władze pruskie. Założyciel zdecydował się na przeniesienie Zgromadzenia na tereny Czech, do Niezamyślic w ołomunieckiej diecezji. W 1889 roku część sióstr wróciła do Wrocławia, co umożliwiło im odzyskanie utraconych instytucji. Słonością protokolarne siostry czeskiego pochodzenia pozostały w Niezamyślicach, gdzie w 1921 roku ochotniczo utworzono czeską prowincję. Kolejne ważne daty to utworzenie duńskiej prowincji w 1928 roku, a następnie austriackiej w 1947 roku oraz niemieckiej w 1948 roku.

Rok 1886 był istotnym momentem, gdy pięć sióstr przybyło z Niezamyślic do Katowic Bogucic. Siostry zajęły się opieką nad dziećmi w Sierocińcu im. ks. Leopolda Markiefki, co zapoczątkowało nową prowincję katowicką, formalnie erygowaną 3 lipca 1924 roku.

W okresie międzywojennym, prowincja katowicka prowadziła szkołę podstawową oraz szereg innych instytucji, w tym 4 zakłady wychowawcze, 9 przedszkoli oraz dom starców. Siostry zaangażowały się także w działalność diecezjalnego domu rekolekcyjnego, dwóch poradni dla matki i dziecka, a także w kuchni mlecznej, a w dodatkowych 7 placówkach zapewniały pomoc chorym w terenie.

Po zakończeniu II wojny światowej, w wyniku ogromnego zaangażowania siostry wznowiły działalność w odzyskanych placówkach. W 1950 rokuProwincja Katowicka składała się z 19 placówek. Jednakże rozwój został na pewien czas wstrzymany przez okres stalinowski, podczas którego w 1954 roku siostry zostały wysiedlone z Diecezji Opolskiej. W latach sześćdziesiątych, zlikwidowano wszystkie przedszkola, a domy dziecka przekształcono na zakłady wychowawcze dla dzieci z upoznanymi problemami umysłowymi.

Założyciel

Założycielem zgromadzenia Sióstr Świętej Jadwigi był Robert Spiske, który przyszedł na świat 29 stycznia 1821 roku w Leśnicy niedaleko Wrocławia. Urodził się jako trzecie z czworga dzieci Antoniego i Tekli Spiske.

Rodzinna sytuacja finansowa uniemożliwiła dalszą edukację Roberta, co mogło zniechęcić wielu młodych ludzi, jednak w jego przypadku było inaczej. Wkrótce po ukończeniu szkoły, Robert został odwiedzony przez ks. kanonika D. Krügiera, który dostrzegł w nim talent oraz zapał do nauki. Niestety, rodzice nie byli w stanie zapewnić synowi dalszych możliwości kształcenia, mimo jego pragnienia, by zostać kapłanem.

W wieku zaledwie czternastu lat, Robert postanowił zwrócić się o pomoc do księży w Ostrowie Tumskim. To tam znalazł nowego opiekuna oraz nauczyciela, ks. dziekana J. Schoepego, który stał się dla niego mentorem i kierował jego dalszym kształceniem. Robert zamieszkał u ks. Schoepego i rozpoczął naukę w Gimnazjum św. Macieja. Jego determinacja i ciężka praca wkrótce przyniosły owoce.

W roku 1843 Robert Spiske pomyślnie zdał egzamin dojrzałości, co umożliwiło mu przyjęcie do Konwiktu Gimnazjum św. Macieja jako wychowawcy młodzieży pod skrzydłami księdza A. Stenzela. Niestety, ks. Robert Spiske zmarł 5 marca 1888 roku. Jednak jego dorobek, pełen poświęcenia i miłości do dzieci oraz chorych, przetrwał do dziś.

Zgromadzenie Sióstr Świętej Jadwigi, kontynuując misję swojego założyciela, do dzisiaj opiekuje się dziećmi osieroconymi oraz zaniedbanymi, pielęgnując chorych i zapewniając wsparcie osobom starszym.

Strój

Siostry Jadwiżanki przywiązują dużą wagę do swojego stroju, który odzwierciedla ich duchową tożsamość oraz oddanie. Ich ubiór składa się z długiego, czarnego habitu, który symbolizuje pokutę oraz skromność.

Na habit zakładają błękitny welon z białą wypustką, co dodaje ich strojowi lekkości i elegancji.

Dodatkowo, każda siostra nosi medalik przymocowany na czarnej tasiemce. Na jednej stronie medalika widnieje wizerunek św. Jadwigi, ich patronki, a na drugiej stronie umieszczona jest postać Niepokalanej, co podkreśla ich religijną dedykację i bliskość do Boga.

Święta Jadwiga Śląska

Patronką klasztoru jest Święta Jadwiga.

Święta Jadwiga Śląska, którą wspominamy 16 października, przyszła na świat pod koniec XII wieku na zamku Andechs w Bawarii.

Była księżną Śląska, ponieważ po śmierci swoich braci oraz ojca jej mąż stał się jedynym władcą Księstwa. Życie Jadwigi charakteryzowało się głęboką ascezą oraz umartwieniem.

Całe jej życie obfitowało w troskę o dobro jej ludu, a także zaangażowanie w pogłębianie chrześcijańskiej wiary wśród zwykłych ludzi. Jadwiga zdobyła uznanie za swoje liczne dzieła charytatywne.

Wraz z mężem finansowała budowę kościołów, szpitali, kuchni oraz przytułków dla ubogich i pielgrzymów.

Duchowość

Siostry realizują swoją misję, świadcząc o Kościele jako wspólnocie opierającej się na przykładowym modelu Trójcy Świętej. Aby móc zrealizować ten szlachetny ideał, niezbędne jest głębokie życie wewnętrzne, które powinno być oparte na łasce sakramentalnej oraz modlitwie zarówno wspólnotowej, jak i indywidualnej.

Wrażliwość na działanie Ducha Świętego wspiera siostry w ich siostrzanej miłości, co umożliwia im realizację charyzmatu Zgromadzenia. Charyzmat ten koncentruje się na chrześcijańskim wychowaniu dzieci i młodzieży, a także na ofiarnej służbie, która podejmowana jest wszędzie tam, gdzie Chrystus wyraża swoją obecność w drugiej osobie.

Aby stworzyć autentyczną jedność z Bogiem i ludźmi we wspólnocie zakonnej, konieczne jest życie modlitewne o głębokim charakterze. W tym kontekście niezrównanym wzorem modlitwy jest Ojciec Założyciel, ksiądz Robert Spiske, który był człowiekiem charakteryzującym się „wielką modlitwą”. Jak zawarte w komentarzu do Konstytucji wskazuje, „aby praca charytatywna mogła być siostrom drogą do zjednoczenia z Bogiem, musi ona zespolić się z życiem modlitwy, stając się nieustanną modlitwą”.

W ten sposób prace siostrzyce uświęcają, nadając im właściwą intencję oraz ofiarując trudy dla dobra Kościoła. Takie podejście do modlitwy i pracy zapewnia głęboką intymność z Bogiem oraz wspiera ich w codziennych wyzwaniach.

---

Oceń: Klasztor Sióstr Świętej Jadwigi

---