Karl Borinski

Należał do rodziny żydowskiej. Jego ojcem był Louis Borinski, kupiec, który pochodził z Wrocławia. Po zakończeniu szkoły średniej w Katowicach, Borinski udał się do Niemiec, gdzie rozpoczął naukę na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie, studiując germanistykę oraz historię. Jego dalsza edukacja miała miejsce na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium, gdzie pod okiem takich autorytetów jak Michael Bernays i Konrad Hofmann doskonalił swoją wiedzę.

W 1894 roku uzyskał habilitację, prezentując pracę zatytułowaną „Die Kunstlehre der Renaissance”, która dotyczyła poezji dworskiej z XVII wieku. W 1906 roku zyskał tytuł profesora nadzwyczajnego historii literatury. Swoje osiągnięcia akademickie kontynuował, a w 1917 roku został członkiem Bawarskiej Akademii Nauk, co było świadectwem jego wysokiej rangi w niemieckim środowisku naukowym.

Warto również zaznaczyć, że w 1882 roku dokonał konwersji na chrześcijaństwo w obrządku luterańskim. W 1908 roku zawarł związek małżeński z Johanną, córką producenta wyrobów z brązu, J. B. Schweitzera. W ich rodzinie pojawił się syn, Ludwig, któremu pisarskie tradycje ojca były bardzo bliskie; stał się anglistą na Uniwersytecie w Hamburgu.

Prace Borinskiego skupiały się na całokształcie niemieckiej literatury, zwłaszcza na aspektach poetyki, estetyki oraz językoznawstwa. Jego szczególne zainteresowanie budziła twórczość Gottholda Ephraima Lessinga, którą analizował i redagował. Współpracował przy całościowym wydaniu jego dzieł, które redagował Julius Petersen oraz Waldemar von Olshausen, a także wspólnie z Alfredem Schöne edytował tom 17 tego wydania.

W 1921 roku Borinski opublikował znaczące dwutomowe dzieło „Geschichte der deutschen Literatur”, które przedstawia historię literatury niemieckiej od jej zarania aż po XVIII wiek w pierwszym tomie, zaś drugi tom poświęcony jest okresowi od Sturm und Drang do czasów współczesnych. Uważany jest za jednego z ostatnich wpływowych przedstawicieli najwybitniejszych tradycji akademickich XIX wieku.