Krzysztof Krawczyk

---

Wczesne lata

Urodziny Krzysztofa Krawczyka miały miejsce 8 września 1946 roku w Katowicach. Już w następnym miesiącu, został ochrzczony w tamtejszym kościele Mariackim. Był potomkiem uzdolnionych artystów, jego rodzicami byli aktorzy i śpiewacy operowi, a w szczególności moźna wymienić jego ojca, Januarego Krawczyka (1906–1964), oraz matkę, Lucynę z domu Drapały (1922–2006), którzy poznali się podczas wspólnej pracy w zakładzie produkcji amunicji zlokalizowanym w Sosnowcu. Jego matka chrzestna, Irena Sampolińska, była siostrą ojca.

W związku z zawodowymi obowiązkami ojca, w 1947 roku, Krzysztof przeniósł się z rodziną do Białegostoku, natomiast dwa lata później osiedlili się w Poznaniu, przy ul. Gwardii Ludowej, na dzielnicy Wildzie. W rodzinie Krawczyków był również brat Krzysztofa, Andrzej (1951–2021). Już w wieku czterech lat, ojciec zaczął uczyć go gry na pianinie, co z pewnością wpłynęło na jego późniejszą karierę artystyczną.

W 1953 roku Krzysztof rozpoczął naukę w klasie fortepianu w Podstawowej Szkole Muzycznej nr 1 im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu, jednakże nie zdołał jej ukończyć. W 1956 roku rodzina przeniosła się do Łodzi, gdzie zamieszkali przy ul. 10 Lutego. W Łodzi również uczęszczał do Podstawowej Szkoły Muzycznej im. Henryka Wieniawskiego, lecz przerwał naukę w szóstej klasie. W okresie młodzieńczym był również zaangażowany w dubbing, a jego głos można usłyszeć w takich produkcjach jak „Książę i żebrak” czy „Czarne perły”. Wystąpił także jako harcerz w filmie „Szatan z siódmej klasy” oraz statystował w kilku innych obrazach.

W tym wczesnym okresie swojego życia, jego muzyczne inspiracje czerpał od Mieczysława Fogga, a później także od Elvisa Presleya. Umiejętności wokalne rozwijał podczas nauki w liceum, lecz ze względu na wybryki, został wydalony z dziesiątej klasy. Dalszą edukację kontynuował w szkole wieczorowej, w której pomyślnie zdał maturę. Po śmierci ojca w 1964 roku, Krzysztof stał się jedynym żywicielem rodziny i rozpoczął pracę jako goniec i projektant biurowy. Jego matka w późniejszych latach ponownie zawarła związek małżeński, tym razem z Januszem Rydzyńskim.

Przebieg kariery

Trubadurzy

Początek lat sześćdziesiątych to czas debiutu Krzysztofa Krawczyka, który wstępował w zespole Komety. Na jednym z wydarzeń w ramach „Spotkań z piosenką” w Młodzieżowym Domu Kultury w Łodzi, został zauważony przez Sławomira Kowalewskiego. To właśnie on nauczył go gry na gitarze, pomagając rozwinąć talent wokalny, który krystalizował się w duetach na uroczystościach szkolnych. W 1963 roku, podczas letnich wakacji w Mielnie, Krawczyk z Kowalewskim postanowili stworzyć zespół Trubadurzy. Do ich składu dołączyli Marian Lichtman, Jerzy Krzemiński i Bogdan Borkowski.

Umiejętności wokalne młodego artysty doskonalił przede wszystkim Lichtman. Wiosną 1964 roku Trubadurzy dali pierwszą wspólną próbę na scenie, występując w łódzkim klubie „Siódemki”. Podczas 3. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1965 roku ich wykonanie utworu „Ondraszku, Ondraszku” zaowocowało pierwszą nagrodą za debiut. Z zespołem osiągnęli wielki sukces, wypromowując niezapomniane hity takie jak: „Byłaś tu”, „Kim jesteś”, „Kasia”, „Znamy się tylko z widzenia”, „Krajobrazy”, „Ej, Sobótka, Sobótka”, „Cóż wiemy o miłości” oraz „Przyjedź mamo na przysięgę”.

W 1967 roku, po odejściu Jerzego Krzemińskiego do zespołu No To Co, Krawczyk z Mikołajczykiem i Lichtmanem założyli nową formację Izomorf’67. Po nagraniu singla „Nie dowieźli dzisiaj mleka”, Krawczyk i Lichtman wrócili z powrotem do Trubadurów, z którymi występowali na festiwalach w Opolu, Sopocie, Zielonej Górze, Kołobrzegu oraz koncertach zagranicznych w NRD, RFN, ZSRR, Szwecji, Jugosławii, Bułgarii oraz Mongolii. W 1972 roku zespół wystąpił w Monachium podczas IO 1972 jako przedstawiciel polskiej kultury, zdobywając wiele prestiżowych nagród na festiwalach.

Lata 70.

W 1973 roku, za namową Haliny Żytkowiak, artysta postanowił przerwać działalność w zespole i rozpocząć karierę solową, co zainaugurował płytą „Byłaś mi nadzieją”, nagraną wraz z zespołem instrumentalnym Ryszarda Poznakowskiego. Album, który promował utworem „Nim zgaśnie dzień”, zdobył dużą popularność. Krawczyk często występował na scenie z ówczesną żoną, Haliną Żytkowiak. W 1974 roku nawiązał współpracę z menedżerem Andrzejem Kosmalą, a podczas 12. KFPP w Opolu zaśpiewał „Nie żałuj róż, gdy płonie las”.

W tym samym czasie zrealizował trasę koncertową z programem „Ukochany kraj” i wypromował hit „Hallo, co ty o tym wiesz”, co przyczyniło się do nadania mu przydomka „polski Tom Jones”. W 1975 roku rozpoczął kreatywną współpracę z Jerzym Milianem, tworząc przeboje takie jak „Parostatek” i „Rysunek na szkle”. W tym samym czasie rozpoczęła się czteroletnia współpraca z Wojciechem Trzcińskim, której rezultatem stały się takie hity jak: „Pamiętam ciebie z tamtych lat”, „Byle było tak” oraz „Jak minął dzień”.

W 1975 roku wystąpił na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze i zdobył nagrody na Międzynarodowym Festiwalu w Rostocku, a także otrzymał „Złoty Pierścień” i nagrody Ministra Obrony Narodowej z rąk Wojciecha Jaruzelskiego na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu. Ponadto, zwyciężył w plebiscycie „Klubów Publicystów Estradowych” na Piosenkarza Roku. W drugiej połowie lat 70. Krawczyk odmówił nagrania duetu z Zdzisławą Sośnicką.

Na początku 1976 roku powrócił do zespołu Trubadurzy, nagrywając z nimi płytę „Znowu razem”, która szybko została złotą płytą. Zespół zorganizował trasę koncertową po Polsce, po której Krawczyk ostatecznie odszedł z grupy. W sierpniu, reprezentując Polskę z utworem „Rysunek na szkle”, zajął drugie miejsce na Festiwalu Sopot. Jego przeboje były niezwykle popularne na antenach radiowych i telewizyjnych. W tym samym roku Krawczyk występował w restauracji Sali Kongresowej w Warszawie, a w 1977 roku włączył poezję Siergieja Jesienina do fabuły przedstawienia „Staroświecka komedia Arbuzowa” w Teatrze Polskim w Poznaniu. Otrzymał także prestiżową nagrodę na Festiwalu Złoty Orfeusz w Bułgarii.

Później nawiązał współpracę z orkiestrą „Alex Band” Aleksandra Maliszewskiego, a na zachodnioniemieckiej wytwórni Polydor nagrał piosenki „Als wir noch Kinder waren”, „Du bist der Sommertraum” oraz „Auf Wiedersehen Madelaine”, a także niemiecką wersję „Byle było tak” i „Ave Maria” na potrzeby rynku koncertowego. 4 grudnia Krawczyk premierowo zaprezentował utwór „Hej, Barbara” podczas „Święta Górników” w Katowicach.

W czerwcu 1978 roku jego piosenka „Pogrążona we śnie Natalia” triumfowała w koncercie „Premier” podczas 16. KFPP w Opolu. W sierpniu wystąpił w Sopocie z utworem „Jak minął dzień”, lecz nie zakwalifikował się do koncertu finałowego. Piosenka, mimo to, zyskała dużą popularność. Po festiwalu, wytwórnia Polydor zakończyła z nim współpracę, a twórcy radia i telewizji w Polsce, na polecenie Macieja Szczepańskiego, zaczęli ograniczać jego obecność w mediach. Cenzura nie wpłynęła na popularność Krawczyka, który cieszył się uznaniem wśród słuchaczy. W 1979 roku zdobył tytuł „Indywidualności estradowej roku” na Międzynarodowej Wiośnie Estradowej w Poznaniu oraz wciąż gromadził tłumy na koncertach w Sali Kongresowej w Warszawie, gdzie grał po dwa występy dziennie przez tydzień.

W drugiej połowie lat 70. Krawczyk koncertował za granicą, m.in. w NRD oraz w ZSRR, a jesienią 1978 roku ruszył w trasę koncertową do USA. W końcówce tej dekady artysta rozpoczął współpracę z Jarosławem Kukulskim, który skomponował utwory takie jak „To, co dał nam świat”. Włączał do repertuaru także inne kompozycje Kukulskiego, w tym „Już nie obejrzę się”, a kolejne teksty pisał dla niego Jerzy Dąbrowski. W 1979 roku na szczycie list przebojów znalazły się utwory takie jak „Jak minął dzień”, „Pamiętam ciebie z tamtych lat” i „To co dał nam świat”, które ukazały się tuż przed jego emigracją do USA.

Lata 80.

Pewnego dnia, zmęczony cenzurą w polskich mediach, Krawczyk zdecydował się na wyjazd do Stanów Zjednoczonych w maju 1979 roku. W październiku tego samego roku powrócił na krótko do kraju, kończąc rozpoczete nagrania. Wówczas nagrał piosenkę „Ursynów cię wita” do dokumentalnego filmu Wytwórnia Filmów Dokumentalnych i Fabularnych Skupisko, poświęconym rozbudowie warszawskiej dzielnicy Ursynów, a także wydał takie utwory jak „Witamy na Ursynowie” oraz „Znalazłem ciebie na Ursynowie”, mające na celu promocję tej lokalizacji. Po podpisaniu kontraktu z japońską wytwórnią fonograficzną Fuji Productions, Krawczyk na stałe osiedlił się w Ameryce, gdzie koncertował głównie dla polonijnych odbiorców w lokalach w Chicago, Las Vegas oraz Indianapolis.

W tym czasie szlifował swoje umiejętności wokalne i ruch sceniczny, nawiązując również współpracę z wytwórnią TRC Records, w której wydał album rockowy „From a Different Place”, a utwór „Solidarity/Solidarność” zrealizowany w kontekście NSZZ „Solidarność”. Rok 1982 przyniósł kolejne nagrania, między innymi: „Maj i ty”, „Powiedz kilka słów”, „Pośpieszny pociąg ósma dwie” oraz „Piłka w grze”, który stworzył z myślą o Mistrzostwach Świata 1982; nagrania były realizowane w USA i przesyłane do Polski, gdzie były kończone, wydawane i promowane w radiowych eterach. Wkrótce jednak liczba koncertów zaczęła maleć, co zmusiło Krawczyka do dorabiania jako taksówkarz, barman czy specjalista od budowy.

Powracając do Las Vegas, dawał koncerty, a na nowo przeszedł do Chicago, gdzie prowadził muzyczny klub „Cisza Leśna”. W czasie jego nieobecności, na rynku polskim pojawiły się jego kolejne albumy, takie jak „Dla mojej dziewczyny” (1980), „Niki w krainie techniki” (1983), „Good Ol’ Rock N’Roll” (1980) i „Don’t Leave Me” (1983). Dzięki Andrzejowi Kosmali, w polskich rozgłośniach radiowych prezentowane były jego radiowe hity, jak „Dziewczyno, nie jesteś sama” (z albumu „Dla mojej dziewczyny”), „Kosmiczna zabawa” oraz „Uśmiechem przywitaj dzień”. Krótką trasę po Kanadzie zrealizował przed powrotem do Polski we wrześniu 1985 roku.

Wówczas ponownie zorganizował koncerty po sanatoriach oraz wystąpił w programie TVP1 z „Pospieszny pociąg ósma dwie”. Realizując koncerty w Poznaniu z zespołem „Gang Marcela”, nagrał przeboje: „Idę już”, „Wstaje nowy dzień” i „Ostatni raz zatańczysz ze mną”. Na nowo podjął współpracę z projektantem Jerzym Antkowiakiem, który obdarzył go nowymi garniturami sceniczny. Dodatkowo nagrał w duecie z Bohdanem Smoleniem kilka humorystycznych piosenek, np. „Dziewczyny, które mam na myśli”, do melodii przeboju Willie Nelsona i Julio Iglesiasa, „To All the Girls I Loved Before” z 1984 roku. Również z kocie z 1985 roku, wystąpił w programie sylwestrowym TVP1, gdzie zaśpiewał hit „To jest po prostu rock and roll”. Od tego czasu artysta koncertował z zespołem „Krzysztof Krawczyk Family”, złożonym z: Romana Suchana, Czesława Palucha, Piotra Heflich, Zbigniewa Heflich, Tomasza Szafrańskiego, Ewy Krawczyk, Sylwii Krawczyk-Urbańczyk, Agnieszki Rosenbeiger oraz Aliny Pszczulkowskiej.

Lata 90.

W 1990 roku Krawczyk znów wyemigrował do USA, gdzie w Nashville, pod skrzydłami producenta Davida Briggsa, nagrał album country „No Boundaries”. Zawierał on takie utwory, jak „Let Me Be Your Child, America” oraz „Dance, Dance America”. Album ukazał się dopiero w 1997 roku. W międzyczasie artysta koncertował po całym kraju z Trubadurami, a w okresie jego emigracji na rynku polskim zadebiutowało sześć premierowych albumów, którymi była wytwórnia Brawo, wśród nich: „Country na drodze”, „Wszystko za disco”, „Kolędy i pastorałki”, „A kiedy będziesz moją żoną”, „Collection” oraz „Live Concert”.

Premiera albumu „Wiara, nadzieja i miłość” miała miejsce w 1992 roku i była nagrana jeszcze w latach 80, po katastrofie samochodowej. W 1994 roku Krawczyk wrócił do Polski celem promocji płyty nagranej w Nashville. Otrzymał zaproszenie od Niny Terentiew, ówczesnej dyrektorki programowej TVP2, która zaprosiła artystę do festiwalu w Sopocie i programów w telewizji, co wznowiło jego obecność w mediach. Nagranie „Gdzie jest drugi taki program drugi?” wystąpił na benefisie „30 lat minęło… Krzysztof Krawczyk i jego goście”, gdzie wystąpili także Trubadurzy, Irena Jarocka, Bohdan Łazuka, Bohdan Smoleń, Henryk Debich, Zbigniew Kurtycz, Dorota Stalińska oraz wiele innych. W 1994 roku wydał album „Gdy nam śpiewał Elvis Presley”, zawierający polskie wersje największych hitów Króla Rock and Rolla. Udało mu się zdobyć certyfikat platynowej płyty.

Niedługo później, artysta nagrał kolejne albumy takie jak „Gdy nam śpiewał Elvis Presley. Part II”, „Kolędy” oraz „Canzone d’amore”. W 1995 roku Krawczyk powrócił na stałe do Polski, choć krótkotrwała przerwa spowodowana różnicami biznesowymi w jego karierze, gdzie zerwał współpracę z Andrzejem Kosmalą, a ostatecznie znów podjął ją z pierwotnym menedżerem. Jednakże w 1996 roku, z uwagi na zjawisko odrzucenia jego piosenek przez decydentów w TVP, Krawczyk powrócił do nurtu muzyki dance oraz italo disco, zdobywając sympatię fanów. W 1997 roku, artysta wyruszył w trasę koncertową do Niemiec, a następnie w 1998 roku do Australii. W tym samym roku, z okazji 50-lecia Kapłaństwa Jana Pawła II, na rynku ukazało się 19 pieśni maryjnych dedykowanych papieżowi.

Lata 2000–2009

W 2000 roku Krawczyk zaśpiewał na pielgrzymce Jana Pawła II na placu Świętego Piotra w Watykanie. Stał się także artystą współpracującym z BMG Poland, wydając album „Daj mi drugie życie”, który uplasował się na drugim miejscu na OLiS, zdobywając status złotej płyty. Album promowali tacy single jak: „Mój przyjacielu”, „Płatna miłość”, „Ojda Ojda” i „Gdybyś była moja”. W grudniu wydano także album okolicznościowy pt. „2000 takich świąt”.

W lipcu 2001 roku wystąpił z recitalem na 38. KFPP w Opolu. W listopadzie zrealizował koncert z Orkiestrą Weselno-Pogrzebową, a 31 grudnia zaśpiewał w sylwestrowym koncercie organizowanym przez TVP2. W marcu 2002 roku otrzymał trzy nominacje do Fryderyków, w tym za wokalistę roku za album „Daj mi drugie życie”, za teledysk roku (do „Mój przyjacielu”). W maju nagrodzono go Superjedynką na 39. KFPP w Opolu, za wideoklip, a także podczas finałowego koncertu zdobył serce tysięcy widzów zgromadzonych na placu Kościuszki w Gdyni.

14 października 2002 roku wydano klubowy album „…Bo marzę i śnię”, produkowany przez Andrzeja Smolika, współprodukty z nowym pokoleniem artystów. Otrzymał nominacje do platynowej płyty, a w grudniu Krawczyk wziął udział w charytatywnym wydarzeniu, którego celem była pomoc dla dzieci. W styczniu 2003 roku pośród jego wyróżnień i sukcesów, artysta zyskał nominację do Telekamery. W 2004 roku, po raz kolejny odbierając złotą płytę za „Pamiętam Ciebie z tamtych lat”. W czerwcu odbył się wielki koncert jubileuszowy z okazji 40-lecia pracy artystycznej w Opolu.

Lata 2010–2019

W 2010 roku Krawczyk był muzycznym gościem Charytatywnego Balu Dziennikarzy. W lutym zagrał koncert w Filharmonii Bałtyckiej, transmitowany przez TVP Gdańsk. Uczestniczył także w trasie koncertowej Trubadurów z okazji 45-lecia istnienia grupy, oraz w koncercie jubileuszowym „Zagrajmy rock and rolla jeszcze raz”, który zostały wyemitowany przez TVP Łódź. W 2011 roku nawiązano współpracę z grupą Alternatywną, a jego utwór „Jest duży, sout Disney!” wziął udział w tamtejszych festiwalach. W roku 2012 zrealizował album „Polski Songbook vol. 1” i „Polski Songbook vol. 2”, które są recenzowane jako najlepsze piosenki polskiej muzyki folkowej za czas jego aktywności artystycznej. Spośród innych wyróżnień, w 2013 roku Krawczyk był w tych latach bardzo aktywny podczas festiwali, koncertując w Opolu, Łodzi i Gdańsku.

W 2015 roku artysta wydał album w języku polskim, wykonując piosenki Leonarda Cohena, przetłumaczone przez Macieja Zembatego, a także przyjął tytuł „króla polskiego rocka”. Za swoje osiągnięcia w promowaniu polskiej kultury, Krawczyk otrzymał wyróżnienie i z rąk ministra, Bogdana Zdrojewskiego. Kolejne lata, to sukces i niewątpliwe zasługi Krawczyka dla polskiej muzyki, który aktywnie włączał się w życie artystyczne kraju.

Lata 2020–2021

Na początku 2020 roku artysta nagrał utwór „Solidarity”, będący anglojęzyczną wersją „Solidarność”. Zagrał ostatni koncert 8 marca 2020 roku w Stalowej Woli. Po wybuchu pandemii COVID-19, Krawczyk, obawiając się zarażenia, ograniczył swoje działania. W maju nagrał piosenkę „Dzwonię do wszystkich pielęgniarek” w ramach internetowego wyzwania Hot16Challenge 2, co spotkało się z pozytywnymi reakcjami publiczności. W październiku rozwiązano zespół „Krzysztof Krawczyk Family”, a 23 października premierę miała kolejna płyta Krawczyka pt. „Horyzont”. W grudniu 2020 roku Krawczyk był bohaterem filmu dokumentalnego, który w pierwszej emisji przyciągnął około 4,5 miliona widzów. 28 lutego 2021 roku wystąpił w programie „Szansa na sukces. Opole 2021”, a 18 marca otrzymał w przyznanie statuetki „Złotego Fryderyka” za osiągnięcia artystyczne.

Śmierć i pogrzeb

W marcu 2021 roku Krzysztof Krawczyk został hospitalizowany z powodu zakażenia wirusem SARS-CoV-2. Dwa dni przed jego śmiercią ogłosił, że opuścił szpital i czuł się lepiej. Niestety, 5 kwietnia około godziny 12:00 zasłabł w swoim domu w Jedliczach, znajdującym się nieopodal Grotnik. Mimo szybkiego przybycia karetki i przewiezienia go do Szpitala im. Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi, zmarł o godzinie 15:05. Żona artysty, Ewa Krawczyk, poinformowała, iż jego śmierć nie była wynikiem COVID-19, lecz wynikała z kilku schorzeń, które towarzyszyły mu już przed zakażeniem koronawirusem – w tym z cukrzycy, przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, astmy, migotania przedsionków oraz choroby Parkinsona. Przed świętem Wielkanocy 2021 artysta został zaszczepiony przeciwko COVID-19.

W dniu 10 kwietnia 2021 roku miały miejsce uroczystości pogrzebowe artysty, które miały charakter państwowy. Rozpoczęły się one mszą świętą pogrzebową w archikatedrze łódzkiej. Przewodniczył jej arcybiskup metropolita łódzki Grzegorz Ryś oraz koncelebrujący biskup senior częstochowski Antoni Długosz.

W trakcie ceremonii głos zabrał minister kultury i dziedzictwa narodowego, Piotr Gliński, a także odczytano list od prezydenta RP Andrzeja Dudy. Fragment Pisma Świętego został odczytany przez wieloletniego przyjaciela rodziny, Daniela Olbrychskiego. Mimo ograniczeń liczby wiernych z powodu pandemii, przed katedrą zebrały się tłumy, aby oddać hołd zmarłemu piosenkarzowi.

Finałem mszy była ceremonia pochówku artysty na cmentarzu w Grotnikach. Na wyraźne życzenie Krzysztofa Krawczyka podczas pogrzebu zagrała orkiestra dęta z Mazewa. Do jego trumny włożono mikrofon z jego studia nagraniowego oraz ciemne okulary, które były jego znakiem rozpoznawczym podczas występów. Grób artysty stał się miejscem, które regularnie odwiedzają jego fani.

Życie prywatne

Krzysztof Krawczyk to postać niezwykle barwna i kontrowersyjna. W ciągu swojego życia przeszedł przez trzy małżeństwa, które naznaczone były zarówno miłością, jak i dramatycznymi sytuacjami.

Jego pierwsza żona, Grażyna Adamus, była miłością szkolną, z którą stanął na ślubnym kobiercu w 1969 roku po siedmiu latach wspólnego życia. Po przenosinach z Łodzi do stolicy osiedli przy ul. Wilczej. W trakcie tego małżeństwa Krawczyk miał romans z piosenkarką Haliną Żytkowiak, co zaowocowało synem, Krzysztofem Igorem, urodzonym w 1973 roku oraz wnukiem Bartkiem, który przyszedł na świat w 2006 roku. Po rozwodzie z pierwszą żoną Krawczyk wziął ślub z Żytkowiak w obrządku prawosławnym, jednak ich życie małżeńskie było pełne napięć. Mimo że otrzymali mieszkanie na warszawskim Ursynowie, przez dłuższy czas żyli w hotelu Bristol, co pokazuje ich chaotyczny styl życia. Przez 11 lat tworzyli nieustabilizowaną relację, jednak ostatecznie rozwód przeszedł przez kryzys, prowadząc do depresji aktora i nałogów.

W 1982 roku poznał swoją trzecią żonę, Ewę Trelko, tancerkę, która pracowała jako kelnerka w klubie nocnym „Cisza Leśna” w Chicago. Ich życie to ciąg przekształceń – 8 lutego 1986 roku pobrali się cywilnie, a rok później, 27 kwietnia 1987 roku, wzięli ślub kościelny w Parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Warszawie. Choć rozwiedli się w 2002 roku, ich związek przetrwał i niedługo potem znowu stanęli na ślubnym kobiercu.

W życiu Krawczyka pojawiały się też tragedie. Śmierć jego ojca w 1964 roku skutkowała utratą wiary, ale nawrócenie przyszło wiosną 1982 roku, głównie za sprawą trzeciej małżonki, która wprowadziła go do polonijnego kościoła w Chicago. W wyniku wypadku samochodowego, który wydarzył się 28 czerwca 1988 roku, jego syn doznał poważnych obrażeń, co stało się dodatkowym czynnikiem przełomowym dla Krzysztofa.

W kolejnych latach musiał zmagać się z problemami zdrowotnymi. 4 maja 1987 roku przeszedł operację usunięcia migdałków, co wpłynęło na jego głos. W 2005 oraz 2019 roku wszczepiono mu endoprotezy stawów biodrowych.

Dodatkowo w 2012 roku stał się użytkownikiem portalu nk.pl, co świadczy o jego otwartości na nowe technologie. Poza karierą muzyczną Krawczyk próbował swoich sił w branży turystycznej, budując pensjonat w Szklarskiej Porębie, a później zakładając firmę „Skypol”. Również zainicjował powstanie Policealnej Szkoły Sztuki Estradowej w Łodzi, która niestety zbankrutowała. Od 2010 do 2019 roku organizował przyjęcia okolicznościowe, łącząc swoje umiejętności artystyczne z rolą wodzireja.

Jego życie i poglądy były ściśle związane z polityką. Krawczyk miał wyraźnie prawicowe poglądy i był aktywnym zwolennikiem Prawa i Sprawiedliwości.

Wpływ na popkulturę

Krzysztof Krawczyk, nazywany często „legendą polskiej piosenki”, pozostawił niezatarte ślady w sercach wielu fanów i w historii polskiej muzyki. W 2004 roku jego nazwisko zajęło siódme miejsce w zestawieniu najpopularniejszych polskich artystów oraz siódme w kategorii najczęściej wyszukiwanych Polaków w rankingu Google Zeitgeist, który ujawnia najbardziej popularne hasła wyszukiwane w polskim internecie. Dwa lata później, w 2006 roku, uplasował się na piątej pozycji w rankingu osób, które zdobyły największą sympatię Polaków, stworzonym przez TNS OBOP na zamówienie „Faktu”. Z kolei w 2021 roku fraza „Krzysztof Krawczyk” znalazła się na drugim miejscu w rankingu najczęściej wyszukiwanych haseł w polskim internecie według Google Zeitgeist.

W 2004 roku powstał odcinek kultowego serialu „Świat według Kiepskich”, poświęcony Krawczykowi, zatytułowany „Krawczyk”. W 2008 roku zespół muzyczny Big Cyc zafascynowany twórczością artysty, nagrał utwór „Będę śpiewał tylko ja (zeznania przed Trybunałem Stanu)” o nim. Kolejnym ważnym wydarzeniem w jego życiu muzycznym było nagranie przez Mariusza Kalagę płyty z największymi przebojami Krawczyka w 2007 roku. W 2015 roku producent P.A.F.F. stworzył nieoficjalny remiks znanego utworu „Chciałem być”, który zyskał popularność w sieci i był grany między innymi na antenach Trójki oraz Czwórki. W wywiadzie dla serwisu popkiller.pl, Krawczyk wyraził swoją aprobatę dla tego remiksu, mówiąc, że nowa wersja „bardzo mu się podoba”.

W 2016 roku artysta Quebonafide opublikował swój album „Quebonafide z 2sty – Elektryka Blendtape”, na którym znalazła się piosenka zawierająca fragment refrenu przeboju Krawczyka „Parostatek”. Jego wizerunek był także wielokrotnie budowany w programie rozrywkowym Polsatu „Twoja twarz brzmi znajomo”, gdzie Krawczyka naśladowali m.in. Bilguun Ariunbaatar, który wykonał utwór „Jak minął dzień”, Adam Fidusiewicz („Parostatek”), Monika Borzym („Ostatni raz zatańczysz ze mną”), Anna Guzik („Mój Przyjacielu”) oraz Andrzej Młynarczyk z Joanną Lazer („Trudno tak [razem być nam ze sobą…]”), a także Łukasz Zagrobelny („Za tobą pójdę jak na bal”), Michał Meyer („Hej, sokoły”) oraz Andrzej Kozłowski („Chciałem być”).

W 2019 roku doszło do nawiązania współpracy Krawczyka z artystami street artowymi, którzy stworzyli różnorodne koszulki i gadżety promujące jego wizerunek. Z wiekiem artysta zyskał jeszcze większą rzeszę fanów, a w 2021 roku na scenie Teatru Powszechnego w Łodzi miał miejsce premierowy pokaz musicalu „Chciałem być”, w reżyserii Michała Siegoczyńskiego, poświęconego jego niezwykłemu życiu i karierze.

Krytyka

W 2004 roku na łamach „Gazety Wyborczej” ukazały się dwa kontrowersyjne artykuły autorstwa Roberta Sankowskiego, które wywołały duże zamieszanie w środowisku muzycznym. Krytyka Krawczyka była ostra – Sankowski określił go mianem „brata łatą show-biznesu” oraz „króla estradowego kiczu”. W swoich komentarzach zgłosił również zarzuty względem artystów współpracujących z Krawczykiem, sugerując, że ich motywacją są wyłącznie względy koniunkturalne.

Sankowski posunął się do stwierdzenia, że umiejętności wokalne Krawczyka mają „archaiczny, nieco «beczący» styl śpiewania”. W jego ocenie działalność Krawczyka w zespole Trubadurzy pozostawiała wiele do życzenia, określając to jako „tandetne wrażenie, nawet jak na czasy big-beatu”. Natomiast koncert z okazji 40-lecia pracy artystycznej w Sopocie określił jako „benefis i zabawę z najbardziej tandetnych sopockich festiwali”. Owe wypowiedzi wywołały falę oburzenia, na co zareagowali licznie artyści, piosenkarze oraz dziennikarze muzyczni.

W obronie Krawczyka stanął między innymi Daniel Olbrychski, który w liście skierowanym do redakcji gazety bronił artysty, domagając się przeprosin zarówno dla samego Krawczyka, jak i dla jego fanów ze strony redaktora, co tylko potwierdza, jak silne emocje budziła ta sprawa wśród środowiska artystycznego.

Upamiętnienie

W dniu, w którym zmarł Krzysztof Krawczyk, telewizja TVP1 podjęła decyzję o nadaniu specjalnych programów, zmieniając swoją ramówkę. Emitowane były filmy dokumentalne, w tym „Krzysztof Krawczyk – całe moje życie”, a także koncert z 2004 roku zatytułowany „To, co w życiu ważne”, który odbył się w Sopocie z okazji czterdziestolecia działalności artystycznej artysty. Nie tylko TVP1, ale także inne polskie kanały informacyjne oraz stacje radiowe poświęciły temu wydarzeniu niemal cały dzień, nadając audycje upamiętniające jego twórczość.

Na przykład, 5 kwietnia 2021 roku, w przerwie meczu piłkarskiego Ekstraklasy pomiędzy Lechią Gdańsk a Zagłębiem Lubin, w stadionie rozbrzmiewały piosenki Krawczyka. W dniu następnym, 6 kwietnia, zespół scenarzystów serialu TVN „Na Wspólnej” uhonorował jego pamięć, zmieniając intro z kolorowego na czarno-białe, na którym znalazł się napis „Krzysztof Krawczyk (1946–2021)”.

30 maja 2021 roku w amfiteatrze w Opolu odbył się koncert upamiętniający artystę, znany jako „Jak przeżyć wszystko jeszcze raz”. Wydarzenie to zgromadziło licznych wykonawców, w tym Marylę Rodowicz, Edytę Górniak, Natalia Kukulska, Halinę Mlynkova, Sylwię Grzeszczak, Paullę, Ryszarda Rynkowskiego, Krzysztofa Kiljańskiego, Piotra Kupichę, Andrzeja Krzywego, Łukasza Zagrobelnego, Rafała Brzozowskiego, Ras Lutę, Norbiego, Marcina Dańca, zespół Pectus, Varius Manx, Kasię Stankiewicz, Gang Marcela, a także Sławomira.

20 czerwca 2021 roku Program I oraz II Polskiego Radia wyemitowały koncert „To, co najpiękniejsze – pamięci Krzysztofa Krawczyka”, który był również transmitowany w mediach społecznościowych oraz na stronie internetowej publicznego nadawcy.

5 sierpnia 2021 na Gali Muzyki Rozrywkowej i Jazzu Fryderyk Festiwal Natalia Przybysz, Skubas, Kasia Lins oraz Ania Dąbrowska oddali hołd Krawczykowi śpiewając jego piosenki. Następnie, 3 września 2021, wprowadzono do obiegu znaczek pocztowy z wizerunkiem Krawczyka, stworzony przez Marzannę Dąbrowską.

W dniu 4 września 2021 miała miejsce uroczystość odsłonięcia muralu przedstawiającego Krawczyka na kamienicy przy ulicy Krakowskiej 34 A w Opolu. Mural odsłonili Ewa Krawczyk oraz Andrzej Kosmala. Na uroczystości zgromadziły się setki osób, w tym prezydent Opola, Arkadiusz Wiśniewski. Tego samego dnia, przed rozpoczęciem 58. Festiwalu Polskiej Piosenki, odbył się koncert „Krzysztof Krawczyk. Ostatni raz zatańczysz ze mną”, w którym wystąpili Kuba Badach, Maciej Balcar, Kamil Bednarek, Katarzyna Cerekwicka, Ania Dąbrowska, Enej, Grzegorz Hyży, Anna Karwan, Kombii, Andrzej Lampert, Grzegorz Markocki, Sebastian Riedel, Marcin Sójka, Olga Szomańska, oraz Trubadurzy, wykonując największe hity artysty.

1 listopada 2021 roku telewizja Polsat zrealizowała koncert „Ocalić od zapomnienia”, podczas którego Krzysztof Kiljański zaśpiewał utwór „Chciałem być” z repertuaru Krawczyka. Przypominając o twórczości artysty, 17 czerwca 2022 roku Maja Hyży, Karolina Stanisławczyk i Stanisław Karpiel-Bułecka wykonali jego piosenkę „Zabawa w stylu folk” podczas koncertu „Od Opola do Opola: Największe Gwiazdy! Legendarne Przeboje!” na 59. KFPP w Opolu.

Latem 2022 roku, w trakcie festiwalu Męskie Granie 2022, odbył się koncert Tribute to Krzysztof Krawczyk, podczas którego artyści przy akompaniamencie Urbańskiej Orkiestry prezentowali własne interpretacje utworów legendarnego piosenkarza. 30 września tego samego roku zadebiutował album koncertowy Tribute to Krzysztof Krawczyk, stworzony przez Urbańską Orkiestrę i Gości, zawierający najlepsze wykonania z festiwalu.

12 września 2022 później, uczestnicy trzynastej edycji programu „Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami” zatańczyli do hitów Krawczyka w trzecim odcinku niedzielnego show.

W 2023 roku odsłonięto mural przedstawiający Krzysztofa Krawczyka na warszawskim Ursynowie przy ulicy Barwnej 8. Ponadto, w jesieni 2024 roku planowana jest trasa koncertowa „Krzysztof Krawczyk Revisited”, podczas której wystąpią wykonawcy prezentując własne interpretacje niezapomnianych hitów artysty oraz zespołu Trubadurzy.

Filmografia

Filmy

W trakcie swojej bogatej kariery, Krzysztof Krawczyk wystąpił w wielu filmach, które pozostawiły ślad w polskiej kulturze. Jego debiut filmowy miał miejsce w 1960 roku, w obrazie Szatan z siódmej klasy, gdzie zagrał harcerza, aczkolwiek nie został wymieniony w czołówce. W 1969 roku pojawił się w Polowaniu na muchy, odgrywając rolę członka zespołu „Bliscy Płaczu” w Nieporęcie.

Warte uwagi są także późniejsze występy artysty, na przykład w Próbie ognia i wody z 1978 roku oraz w filmie Skupisko z 1980 roku, gdzie wykonał piosenkę „Ursynów Cię wita”. W 2000 roku Krawczyk zagościł w specjalnym odcinku Świat według Kiepskich, ponownie występując jako on sam.

Wśród jego osiągnięć znajduje się również wykonanie piosenki tytułowej w animacji Nowe szaty króla, produkcji Walta Disneya w 2000 roku. Artysta pojawił się także w filmie dokumentalnym Nakręceni, czyli szołbiznes po polsku w 2003 roku oraz w Sie macie ludzie z 2004 roku, gdzie również wystąpił jako on sam. Ten ostatni film zawierał elementy rekonstrukcji zdarzeń z życia Ryszarda Riedla.

Przedstawienia teatralne

Krzysztof Krawczyk nie ograniczał się tylko do kina, ale z powodzeniem występował także na deskach teatru. Jednym z jego znaczących osiągnięć w tej dziedzinie była rola w przedstawieniu Staroświecka komedia (reżyseria: Roman Kordziński) w 1977 roku, które odbywało się w Teatrze Polskim w Poznaniu.

Dodatkowo, jego talent został dostrzegany także w Teatrze Telewizji, gdzie w 1976 roku wystąpił w Rzeczy listopadowej, której autorem był Ernest Bryll, a reżyserią zajął się Bohdan Poręba.

Odznaczenia

Krzysztof Krawczyk, znany artysta, ma na swoim koncie wiele zaszczytnych odznaczeń, które świadczą o jego wkładzie w kulturę i sztukę. Poniżej przedstawiamy najważniejsze z nich:

• honorowy obywatel Indianapolis,
• w 1979 roku uhonorowany odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”,
• w 2004 roku odznaczony przez Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a także wraz z pozostałymi członkami zespołu Trubadurzy, Złotym Krzyżem Zasługi,
• 18 kwietnia 2011 roku wraz z członkami zespołu Trubadurzy otrzymał Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”,
• 10 listopada 2015 roku został wyróżniony Odznaką „Za Zasługi dla Miasta Łodzi”,
• 26 września 2017 roku razem z Trubadurami został uhonorowany Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Ważniejsze nagrody i wyróżnienia

Krzysztof Krawczyk jest ikoną polskiej muzyki, którego kariera artystyczna obfitowała w wiele nagród i wyróżnień, zyskał uznanie zarówno w kraju, jak i za granicą. Poniżej przedstawiamy szczegóły dotyczące jego najważniejszych osiągnięć w świecie muzycznym.

• 1965: zdobycie nagrody dla Trubadurów na festiwalu w Opolu, co stanowiło jego udany debiut muzyczny,
• 1968: IV miejsce w plebiscycie „Melodii” i „Rytmu” na talent roku, a także VI miejsce w plebiscycie „Melodii” i „Rytmu” na najlepszego wokalistę,
• 1969: przebój Trubadurów „Nie przynoś mi kwiatów dziewczyno” zdominował „Telewizyjną Giełdę Piosenki”, a jego inne utwory, takie jak „Tajemnica pamiętnika” i „Luboczka”, również zdobyły popularność na listach radiowych,
• 1975: III nagroda jury oraz nagroda specjalna „Melodii” i „Rytmu” na Festiwalu w Rostocku, a także Złoty Pierścień i Nagroda Ministra Obrony Narodowej na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu za piosenkę „Czym dla wojska jest piosenka”,
• 1976: zdobycie trzech nagród na festiwalu w Sopocie: dziennikarzy, publiczności oraz Głosu Wybrzeża, a także tytuł „Piosenki Roku” za „Rysunek na szkle” w plebiscycie Klubu Miłośników Piosenki „Synkopa”,
• 1977: III nagroda na festiwalu Złoty Orfeusz w Bułgarii,
• 1978: I miejsce na festiwalu w Opolu za piosenkę „Pogrążona we śnie Natalia” oraz III miejsce za „Jak minął dzień”, który zyskał również tytuł „Piosenki Roku” w plebiscycie tygodnika Panorama,
• 1979: przyznanie Odznaki Zasłużonego Działacza Kultury na festiwalu w Opolu oraz Nagrody „Indywidualność Estradowa Roku” na Międzynarodowej Wiośnie Estradowej w Poznaniu,
• 1980: tytuł „Piosenki Roku” za „To co dał nam świat” w plebiscycie „Studia Gama”,
• 1984: tygodnik Antena informuje, że Krawczyk jest ulubionym solistą Polaków, a jego utwory są najczęściej zamawiane w „Telewizyjnym Koncercie Życzeń”,
• 1985: w plebiscycie tygodnika Panorama tytuł Piosenkarza Roku,
• 1986: II miejsce w plebiscycie Polskiego Radia na „Przebój Roku” za utwór „Ostatni raz zatańczysz ze mną”, oraz II nagroda na festiwalu w Opolu, a także nagroda „Wideo Roku” za recital telewizyjny „Kolędy polskie śpiewa Krzysztof Krawczyk”,
• 1990: medal honorowego członka „Chopin Society Hawaii” oraz nagroda „Rekordzisty Nagraniowego Roku” za najwyższą liczbę nagranych i sprzedanych kaset,
• 1993: nagroda specjalna od Panoramy za 20-lecie pracy artystycznej,
• 1997: laureat „Muzycznej Jedynki” za teledysk do „Nowy Jork dochodzi chyba piąta”,
• 1998: Żorżyk za rozstania i udane powroty w koncercie „Dozwolone od lat czterdziestu. Złote przeboje lat 60 i 70”, oraz nagroda „Prometeusza” podczas Galii z okazji dziesięciolecia „Polskiego Stowarzyszenia Estradowego”,
• 1999: publikacja sondażu OBOP-u, w którym Krawczyk uznany został za najpopularniejszego polskiego piosenkarza, a także nagroda „Przepustka XXI wieku” na Festiwalu w Koszalinie,
• 2000: Krawczyk wygrywa sondaż łódzkiej Gazety Wyborczej jako najpopularniejszy mieszkaniec Łodzi, a także po raz drugi otrzymuje miano najpopularniejszego polskiego piosenkarza według OBOP-u,
• 2001: nagroda Yach Film za kreację aktorską w teledysku „Mój przyjacielu”, a także po raz trzeci najpopularniejszy piosenkarz wg OBOP-u,
• 2002: nagroda Superjedynki na festiwalu w Opolu za teledysk „Mój przyjacielu”,
• 2003: dwie nagrody Superjedynki na 40. festiwalu w Opolu w kategoriach piosenkarz i teledysk roku za „Bo jesteś ty”,
• 2004: nagroda TV Polonia „Artysta bez granic” na festiwalu w Opolu, a także po raz czwarty najpopularniejszy piosenkarz według OBOP-u oraz nagroda Platynowego Słowika na festiwalu w Sopocie,
• 2005: nagroda „As Empiku” za największą liczbę sprzedanych płyt w sieci Empik, a także po raz piąty tytuł najpopularniejszego polskiego piosenkarza, dwa Fryderyki w kategoriach Piosenkarza Roku i Przeboju Roku za „Trudno tak” – z Edytą Bartosiewicz, Telekamera za najpopularniejszego artystę estradowego, I miejsce na TOPtrendy w Sopocie, „Muzyczna Jedynka” w Opolu oraz „Złoty Tabor” na Międzynarodowym Festiwalu kultury Romów w Ciechocinku,
• 2006: po raz szósty Krawczyk zostaje najpopularniejszym polskim piosenkarzem wg OBOP-u,
• 2007: wyniki sondażu ogłoszone przez Fakty TVN, Krawczyk razem z Marylą Rodowicz zajmują I miejsce w grupie wiekowej 30–65 lat, a wśród nastolatków zwycięża Doda,
• 2008: X miejsce na TOPtrendy w Sopocie oraz uroczyste odsłonięcie gwiazdy w Alei Gwiazd RMF FM,
• 2009: nagroda słuchaczy Pierwszego Programu Polskiego Radia w plebiscycie „Muzykomaniak lutego”,
• 2010: po raz siódmy Krawczyk najpopularniejszym polskim piosenkarzem wg OBOP-u,
• 2013: nagroda „Król Polskiej Estrady” przyznana przez Polsat, Radio Zet i Fakt,
• 2014: statuetka SuperWiktora za całokształt kariery artystycznej oraz statuetka Stowarzyszenia Artystów Wykonawców Utworów Muzycznych i Słowno-Muzycznych za zasługi dla polskiej muzyki, Krzyż Orderu Odrodzenia Rock ‘n’ rolla, Zwycięzca plebiscytu „Najlepszy polski piosenkarz” zorganizowanego przez Super Express i se.pl, a także statuetka „statek króla polskiej muzyki rozrywkowej” przyznana przez Polsat, RMF FM i gazetę Fakt,
• 2015: Wyróżnienie „Piękniejsza Polska” przekazane przez Bogdana Zdrojewskiego, ministra kultury i dziedzictwa narodowego,
• 2018: statuetka Telewizji Polskiej za całokształt pracy scenicznej oraz Złota okładka Super Expressu,
• 2020: III miejsce w plebiscycie stacji telewizyjnej Kino Polska Muzyka, w którym widzowie wybierali króla polskiej muzyki rozrywkowej,
• 2021: I miejsce w plebiscycie stacji telewizyjnej Kino Polska Muzyka oraz statuetka „Złotego Fryderyka” za całokształt osiągnięć artystycznych (pośmiertnie).

Osiągnięcia te obrazują znaczenie Krzysztofa Krawczyka w polskiej muzyce oraz jego niekwestionowany talent, który ciągle zyskuje na wartości w oczach publiczności.

---

Oceń: Krzysztof Krawczyk

---