Halina Żakowa

---

Życiorys

Halina Żakowa rozpoczęła swoją edukację od ukończenia szkoły podstawowej w Chorzowie, co miało miejsce w 1941 roku. Kolejnym krokiem w jej życiu była dwuletnia prywatna szkoła handlowa, którą ukończyła w Krakowie w 1943 roku. Następnie dalszą edukację na poziomie średnim odbywała poprzez tajne komplety. Po zakończeniu II wojny światowej, uzyskała świadectwo ukończenia Miejskiego Liceum Ogólnokształcącego w Chorzowie. W 1947 roku podjęła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Wrocławskiego, jednak po roku przeniosła się na Wydział Nauk Przyrodniczych tej uczelni. Dwa lata później, w 1951 roku, zakończyła studia, zdobywając tytuł magistra filozofii w dziedzinie geologii.

Równolegle z nauką akademicką, Halina Żakowa prowadziła także działalność muzyczną. W okresie wojny uczęszczała do konspiracyjnej Państwowej Szkoły Muzycznej, gdzie z powodzeniem zdała egzamin w klasie fortepianu pod okiem prof. Zbigniewa Drzewieckiego. Po wojnie kontynuowała edukację w średnich szkołach muzycznych w Chorzowie i Wrocławiu, a zakończenie nauki w drugiej z tych placówek miało miejsce w 1949 roku.

Halina Żakowa skoncentrowała swoje zainteresowania na paleontologii. Już w 1950 roku, podczas studiów, rozpoczęła pracę w dolnośląskiej placówce Państwowego Instytutu Geologicznego. Tam prowadziła badania nad morską fauną kopalną Dolnego Śląska, obejmując obszary takie jak Witków, Marciszów, Wałbrzych oraz Jugów. Wyniki tych badań opublikowała w formie rozprawy doktorskiej, co zaowocowało przyznaniem jej tytułu doktora w 1959 roku.

Jeszcze przed zdobyciem stopnia doktora, w 1955 roku, Halina Żakowa została przeniesiona do Kielc na Świętokrzyską Stację Terenową Instytutu, która później przekształciła się w Oddział Świętokrzyski. W Kielcach prowadziła badania nad osadami karbońskimi oraz fauną kopalną tego okresu w Górach Świętokrzyskich. Jej prace zaowocowały uzyskaniem w 1970 roku habilitacji oraz powołaniem na stanowisko docenta w Instytucie Geologicznym w 1973 roku.

W okresie od 1964 do 1990 roku Halina Żakowa kierowała Pracownią Stratygrafii w Oddziale Świętokrzyskim Instytutu, angażując się w geologiczne badania prowadzone przez PIG i Górnictwo Naftowe. W 1964 roku zorganizowała także w kieleckiej siedzibie Instytutu muzeum geologiczne. Od 1974 roku była członkiem Komisji Nauk Geologicznych PAN, Oddział w Krakowie. W latach 1976–1980 prowadziła wykłady z zakresu paleontologii na Wydziale Nauk o Ziemi Uniwersytetu Śląskiego. Halina Żakowa była także aktywną uczestniczką i organizatorką licznych krajowych oraz międzynarodowych kongresów i konferencji dotyczących stratygrafii karbonu oraz permu. W 1981 roku została profesorem nadzwyczajnym nauk przyrodniczych, a w 1987 roku prowadziła badania w Algierii.

Przez lata była również członkinią Polskiego Towarzystwa Geologicznego (od 1951 roku), Kieleckiego Towarzystwa Naukowego (od 1958) oraz niemieckiego Palaeontologische Gesellschaft. Na emeryturę przeszła w 1995 roku, a jej dorobek naukowy obejmował ponad 140 prac dotyczących geologii i paleontologii, w tym 24 monografie i rozprawy. Za swoje osiągnięcia Halina Żakowa została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz odznakami: Zasłużony Działacz Kultury, Zasłużony dla polskiej geologii oraz Za Zasługi dla Kielcczyzny.

Życie prywatne

Halina Żakowa w 1950 roku sformalizowała swoje życie osobiste, łącząc je z Czesławem Żakiem, który również był geologiem. Czesław, dedykowany swojej karierze, z czasem objął stanowisko kierownika Oddziału Świętokrzyskiego Instytutu. Para doczekała się dwóch synów, a są nimi Marek, który przyszedł na świat w 1951 roku oraz Michał, który urodził się w 1962 roku.

---

Oceń: Halina Żakowa

---