Eugeniusz Kloc to ważna postać w historii polskiego oporu. Urodził się 7 lutego 1947 roku w Katowicach, a swoje życie zakończył 17 grudnia 1994 roku w Paryżu.
Jako opozycjonista, Kloc aktywnie angażował się w działalność na rzecz obrony praw pracowniczych oraz wolności obywatelskich. Był bliskim współpracownikiem takich organizacji jak Komitet Obrony Robotników oraz Komitet Samoobrony Społecznej „KOR”.
Współpraca z Niezależną Oficyną Wydawniczą NOWA pozwoliła mu na publikację wielu ważnych materiałów, które wspierały ruchy opozycyjne w Polsce.
Życiorys
Eugeniusz Kloc to postać, która swoją historią może inspirować i zachęcać do aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym. W latach 1967–1972 studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie zaangażował się w ruchy studenckie, biorąc udział w protestach w marcu 1968 roku oraz w opozycji wobec interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji. W tamtym czasie był on częścią tzw. „komandosów”, grupy złożonej z młodych ludzi, którzy odważnie stawiali czoła ówczesnym władzą.
W 1973 roku związał się z Instytutem Książki i Czytelnictwa Biblioteki Narodowej. Już od 1976 roku podjął działania na rzecz pomocy robotnikom, którzy zostali represjonowani po protestach, które miały miejsce w czerwcu 1976 roku w Radomiu. Jako współpracownik Komitetu Obrony Robotników (KOR), a później KSS „KOR”, brał udział w protestach, w tym w głodówce z maja 1977 roku, która odbyła się w Kościele św. Marcina w Warszawie, w obronie członków Komitetu.
W dniu września 1977 roku podpisał Deklarację Ruchu Demokratycznego, dokument programowy opozycji „korowskiej”. W kolejnych latach, od 1977 roku, Kloc wspierał Niezależną Oficynę Wydawniczą NOWA, zajmując się poszukiwaniem miejsc na składowanie i kolportaż książek. A od wiosny 1978 roku był członkiem redakcji pisma „Biuletyn Informacyjny KSS „KOR””. W październiku 1979 roku uczestniczył w głodówce w Kościele Świętego Krzyża w Warszawie, aby wyrazić solidarność z osobami uwięzionymi przez reżim, w tym uczestnikami Karty 77.
Od września 1980 roku był integralną częścią NSZZ „Solidarność”. Został jednak internowany po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku, a jego losy były związane z więzieniem w Białołęce, Jaworzu oraz Darłowie, gdzie przebywał do 9 lipca 1982 roku. Po wyjściu na wolność kontynuował swoją działalność w NOWEJ. W 1984 roku emigrował do Francji, gdzie współpracował z pismem „Kontakt” Mirosława Chojeckiego oraz z Sewerynem Blumsztajnem, pomagając w technicznych aspektach publikacji.”
W latach 80-tych angażował się w pomoc dla strajkujących oraz opozycji w Polsce. Jego wysiłki w zakresie działalności opozycyjnej w PRL zostały docenione w 2008 roku, kiedy to otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (M.P. z 3.03.2009 nr 13, poz. 163).
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Dobromir Sośnierz | Józef Kocurek | Sławomir Kowalski (polityk) | Marian Miłek | Joanna Trzaska-Wieczorek | Rajmund Moric | Rudolf Buchała | Ryszard Ścigała | Piotr Szymanowski (dyplomata) | Krzysztof Szyga | Andrzej Namysło | Lucjan Gajda | Jerzy Sonek | Jerzy Forajter | Franciszka Koraszewska | Krzysztof Mikuła | Jerzy Montag | Krystyna Doktorowicz | Marcelina Zawisza | Krystyna BochenekOceń: Eugeniusz Kloc