Ruth Storm

Swoje lata szkolne oraz wczesną młodość spędziła w Katowicach. W 1921 roku doświadczyła istotnej zmiany w swoim życiu, tracąc rodzinną ziemię na skutek podziału Górnego Śląska po I wojnie światowej. Po przyłączeniu Katowic do Polski w 1922 roku, kontynuowała naukę w internackiej Wyższej Szkole dla Dziewcząt Braci Morawskich w Gnadenfrei. W miarę upływu lat, jej rodzina przeprowadziła się do malowniczej Szklarskiej Poręby, a następnie do Berlina. Tam Ruth podjęła studia na Uniwersytecie Rolniczym oraz odbyła staż w gospodarstwie rolnym na Pomorzu.

W 1926 roku zawarła związek małżeński z profesorem Ernstem Stormem, rektorem Politechniki Berlińskiej. Ich syn, Peter-Christoph, urodził się w 1936 roku. Po utracie pracy przez męża w 1943 roku, rodzina wróciła do Szklarskiej Poręby, gdzie znajdowała schronienie. Po zakończeniu II wojny światowej, w 1946 roku, zmuszeni byli do emigracji do Niemiec, osiedlając się początkowo w Peine. Tam Ruth zyskała uznanie jako dziennikarka i autorka relacji z wydarzeń jeździeckich.

W 1956 roku rodzina przeniosła się do Wangen im Allgäu, gdzie Ruth Storm poczyniła znaczące kroki w swojej karierze literackiej. Inspiracje czerpała z własnych doświadczeń życiowych, które znalazły odzwierciedlenie w jej twórczości. Jej literacki debiut miał miejsce dzięki opowiadaniu „In einer Frühjahrsnacht”, opublikowanemu w "Deutschen Allgemeinen Zeitung" w Berlinie, co stanowiło impuls do dalszej pracy twórczej.

Wśród jej większych osiągnięć znajduje się powieść „Tausend Jahre – ein Tag”, opowiadająca o świętej Jadwidze Andegaweńskiej, księżnej i patronce Śląska. Twórczość Ruth była głęboko zakorzeniona w jej osobistych przeżyciach, ukazując dramatyczne zmiany w jej życiu, takie jak utrata Górnego Śląska oraz doświadczenia związane z wojną. Język jej tekstów cechowała wrażliwość na piękno natury, efekt wyraźnie związany ze stażem w gospodarstwie rolnym na Pomorzu.

Ruth Storm stawiała czoła trudnym tematom, zdobywając uznanie jako autorka z silnym wyrazem artystycznym. W 1953 roku opublikowała powieść „Das vorletzte Gericht”, w której skupiła się na losach osób wysiedlonych z ich rodzinnych stron. Jej dorobek literacki został doceniony wieloma nagrodami, w tym Ehrengabe des Wangener Kreises w 1972 roku, nagrodą „Ostdeutscher Kulturrat” w 1978 roku oraz Eichendorff-Literaturpreis w 1983 roku, przyznawanym przez Gesellschaft für Literatur und Kunst „Der Osten e.V.”.