Henryk Nielaba

Największe osiągnięcia Nielaby zdominowały jego karierę, szczególnie w dyscyplinie szpady, chociaż równie udane były jego starty we florecie. W 1964 roku, podczas igrzysk olimpijskich w Tokio, z drużyną szpadzistów zajął 5. miejsce. Rok 1968 przyniósł mu jednak niemały sukces – zdobył brązowy medal na igrzyskach olimpijskich w Meksyku, gdzie rywalizował w składzie z zawodnikami takimi jak Bohdan Andrzejewski, Kazimierz Barburski, Michał Butkiewicz oraz Bohdan Gonsior, w indywidualnej rywalizacji zajmując dziewiąte miejsce.

W kolejnych igrzyskach olimpijskich, które odbyły się w Monachium w 1972 roku, zespół, w którym Nielaba uczestniczył, zajął szóste miejsce, a indywidualnie nie awansował dalej niż ćwierćfinały. Jego udział w międzynarodowych zawodach nie kończył się tylko na igrzyskach olimpijskich. Na mistrzostwach świata w Turynie w 1961 roku zdobył brązowy medal we florecie drużynowym. Swoje osiągnięcie powtórzył z Polakami także na mistrzostwach w Buenos Aires rok później.

Dalsze sukcesy przyszły w 1963 roku podczas mistrzostw w Gdańsku, gdzie Henryk Nielaba wywalczył złoty medal w szpadzie drużynowej oraz srebrny w florecie drużynowym. Nie był to jednak koniec jego medalowej kolekcji, gdyż wspólnie z drużyną zdobył srebrny medal również na mistrzostwach w Ankarze w 1970 roku. Indywidualne sukcesy sportowe Nielaby obejmowały także dwa tytuły mistrza Polski – w roku 1958 w florecie oraz w 1972 w szpadzie. W drużynie zdołał zdobyć 18 złotych medali, z których wszystkie miały miejsce w barwach Legii Warszawa.

Po zakończeniu kariery sportowej, Nielaba postanowił poświęcić się pracy trenerskiej, co świadczy o jego zaangażowaniu w rozwój polskiego sportu szermierczego, a jego doświadczenie i umiejętności przyczyniły się do sukcesów wielu młodych zawodników w Szwajcarii.